Blog 01: Tja...

Daar is ie dan. Mijn eerste blog. Zonder plaatjes, puur met tekst. Geen idee, hoe ik moet beginnen, dus ik zeg het maar gelijk ronduit. Ik ben nog steeds Godsgruwelijk blij, dat ik in augustus 2019 eindelijk na 42 jaar de diagnose ADHD type 3 heb gekregen. Het is een gotspe, om te denken, dat ADHD alleen maar de hyperactieve versie is. Zoek maar eens even op internet op en je weet wat ik bedoel.

Eindelijk beginnen na deze diagnose alle dingen uit het verleden en uit het heden een plek te krijgen. Eindelijk weet ik wat er met me aan de hand is.  Mijn hele leven is een aaneenschakeling van misverstanden, drukte, warrigheid, onduidelijkheid, onzekerheid en frustratie geweest. Veel heeft de buitenwereld niet meegekregen, want ik heb er een sport van gemaakt om mijzelf te verbergen, de symptomen te negeren of in ieder geval te verbloemen en diverse maskers te gebruiken. Ik snapte er zelf weinig van en dacht dus dat het beter was om net te doen of er niets aan de hand was. Niemand snapte me en ikzelf snapte het ook niet, dus waarom zou ik moeilijk doen?

Maar nu heb ik de diagnose. En het is een verademing, dat ik eindelijk die maskers af kan doen. Dat betekent, dat ik enorm uit mijn hok ben gekomen en eindelijk mijzelf, mijn impulsen en drukke kant kan laten zien. Ik heb daarnaast ook de Dexamfetamine, dat ik slik. Ook dat is een proces, want wat is de goede diagnose. Zijn de pilletjes uitgewerkt, dan zit je in de rebound en word ik buiten heel erg moe, ook weer geconfronteerd met alle warrigheid. De pilletjes zorgen er namelijk voor, dat ik vanaf een sneltrein (waar ik mijn hele leven in zit) ben overgestapt op een stoptrein.

Dus ik leg ineens verbanden, de reacties van anderen komen binnen, ik kan dingen beter onthouden en ik praat minder warrig. Het is geen wondermiddel, dus bepaalde dingen zijn er nog wel, maar het gaat allemaal beter met de medicijnen. Verder word ik er ook geen zombie van, maar zelfs ietsje drukker. Maar ik ben en blijf nog wel mijzelf. Dat is overigens iets wat ik duidelijk wil aangeven. Dit ben ik. Peter bestaat uit een aantal onderdelen en één daarvan is de ADHD type 3. Iedereen, die dus zegt dat ik niet de ADHD ben, maar dat ik ADHD heb, die hebben het faliekant mis. ADHD is een onderdeel van mij. Ontken je dus, dat ik het heb, of geloof je het niet, dan ontken je mij. Onthoud dat goed.

Natuurlijk begrijp ik, dat de omgeving ook moet wennen. Die moeten in één keer aanpassen aan een beeld, dat ze niet kennen. Een mens is een gewoontedier en kan het dus niet aan, om direct te veranderen. Vandaar, dat ik het gedicht heb geschreven, waar ik deze blog mee eindig. Het is een gedicht over iemand, die zichzelf wil zijn, maar alleen maar negatieve reacties krijgt. Het typeert precies hoe ik mij voel. Laat mij even dit proces aangaan en je zult zien, dat je een fantastische Peter te zien krijgt. De echte Peter, die zijn stralen laat zien. En mocht je het niet willen zien, dan zeg ik: “Tsja….”

De zon

Op een dag zei de zon tegen de wolken,
ga toch eens weg voor mijn gezicht.
Ik kan mijn mooie stralen niet vertolken,
men wordt altijd zo vrolijk van mijn licht.

De wolken lachten en keken vol vertrouwen
“Ach, ga toch fietsen”, riepen ze in koor.
“Wie kan nu echt op jouw stralen bouwen?
En wie heeft er nog belangstelling voor?”

“Onze regen geeft welvaart, geeft kracht,
Wat jij hebt is een flintertje wat men wil.”
De wolken hadden de zon in hun macht,
en de zon werd alsmaar stiller dan stil.

Tot op een dag dat de zon nadacht voor een keer,
“Als ik gewoon ga stralen vanachter de wolken.
Dan voelen de wolken mijn krachten weer.”
Hij voelde het bloed in zijn binnenste kolken.

De zon begon te schijnen, te schijnen, te schijnen.
Wat toen gebeurde, dat had hij niet kunnen voorzien,
De wolken begonnen langzaam te verdwijnen.
En de zon had weer het leven gevonden bovendien.

Nooit meer een mening van een zwartkijker,
Nooit meer een mening van iemand, die er niets van weet.
De zon was duidelijk een grote ervaring rijker.
en bleef maar schijnen, soms fel, soms discreet.

Waardoor maar weer glashard bewezen is,
dat je moet uitgaan van je eigen kracht en souplesse.
Vergeet niet, dat wat jij bezit is, voor hen een gemis,
zeker als je het beheerst met de fijnste finesse.

© Peter van der Stoep